Kangaroetjes lokken, aaien en eten....

11 December vertrokken we richting Narooma. Onderweg hebben we een stop gemaakt bij Pebbly beach. Na een helse rit met de campervan over een slecht onderhouden gravelweg (Pebbly beach road) kwamen we aan. Dit strand staat erom bekend dat de lokale kangaroes regelmatig pootje komen baden en dat wilden we wel eens zien….. Helaas, op 1 brutale papegaai na hebben we geen 1 levend beest gezien. Sterker nog we hebben meer dooie dan levende beesten gezien aangezien het strand op sommige plekken vol lag met aangespoelde dooie meeuwen. Het overige strand was mooi, maar doordat de belofte op baantjes trekkende kangaroes was gebroken, waren we toch ietwat teleurgesteld en zijn we snel maar weer weggegaan. Bij het verlaten van Pebbly beach kwamen we erachter dat er ook nog een geasfalteerde weg was tussen de snelweg en Pebbly beach, en waren we dus voor niets door elkaar geschud op de heenreis. Of van de positieve kant bekeken….we hoefden in ieder geval niet nog een keer de trilplaat functie van de campervan uit te proberen ;-). De plaatsjes Mogo en Moruya werden gebruikt om wat te shoppen en te lunchen. In Narooma aangekomen hadden we weer een mooie camping gevonden. Op aanraden van de campingeigenaar maakten we een wandeling naar Australia Rock. Dit is een rotsformatie waar een stuk steen is uitgeslagen dat de vorm heeft van Australië. Helaas had Moeder Natuur Tasmanië vergeten erbij te maken, maar het zij haar vergeven, want het was uiteraard een grappig en mooi stuk rots en daar werden natuurlijk ook weer de nodige foto’s gemaakt. De rest van de kustlijn was ook erg mooi in Narooma, als je er ooit langskomt is het zeker de moeite waard om te bezoeken!

De volgende dag reden we verder richting het zuiden. Het landschap ten zuiden van Narooma was echt prachtig: groene glooiende heuvels, boerderijtjes, beestjes in de wei. We kwamen langs het plaatsje Tilba Tilba waar de tijd leek stilgestaan te hebben, waarschijnlijk voor de toeristen, maar dat deerde niet, het was erg schattig. We hadden besloten om lunch te maken in het Mimosa Rock national forest, want daar was een rivier uitmonding in zee die erg mooi scheen te zijn (Bithry inlet) en eigenlijk nog belangrijker….daar was weer zo’n gratis BBQ. Na weer een ritje over een zandweg (100 keer minder erg dan de Pebbly beach road) kwamen we aan bij het strand. En wat zagen we daar….. een bush kangaroe! Dus voor kangaroes aan het strand moest je duidelijk bij de Bithry inlet zijn en niet bij Pebbly beach (dat moet Lonely Planet dus nog maar eventjes aanpassen ;-) ). Na de heerlijke lunch met bacon and eggs. Zijn we verder gereden naar Timbillica vlak voor de grens met de staat Victoria.

Al gaande onze roadtrip hebben we de wildlife challenge ingesteld. Deze challenge bestaat uit het spotten en voor Wun ook het aanraken van bepaalde species en dan natuurlijk wel in het wild. Allemaal hebben we ze reeds gespot in de Zoo maar dat is valsspelen. De lijst bestaat uit: ‘exotic’ wildlife waaronder de Cassowary, de Echidna, de Koala, de Kangaroe, de Platypus en de zeer schaarse Tasmanian devil.

Om de Koala van onze lijst af te strepen,  besluiten we om eens te gaan kijken op Raymond Island. Hier aangekomen treffen we vele eucalyptusbomen welke bij uitstek geliefd zijn bij onze fuzzy and lazy friend de Koala. Het duurt dan ook niet lang voordat de eerste koala op de gevoelige plaat staat. Er zouden er meerdere volgen.. Tevens zijn we getrakteerd op het geluid van de koala, wat erg lijkt op het brullen van een knorrig varken. OINKY OINKY. Ondanks dit knorrige geluid, zijn de koalas toch een stuk schattiger. Aai challenge completed  en een totaal van 10 stuks gezien, inclusief een moeder met koala kind. Tevreden zoeken we een camping op, waar we een feestmaal klaarmaken om het resultaat van de de koala  challenge te vieren! Op het menu staat Kangaroe! Jawel, onze hoppende vrienden hebben ook de weg naar de winkelwagen weten te springen. Ervanuit gaande dat kangaroevlees een toeristen grap is hadden wij er weinig van verwacht.. Maar na het bereiden van de biefstukjes op Wun’s professionele BBQ wijze, viel onze bek open van verbazing. Zeer mals, zeer sappig en veel smaak! Het smaakte letterlijk naar meer! Elke keer als we nu een Kangaroe in het wild zien, worden we ‘ge-Pavlovt’.

De volgende dag proberen we vrienden te maken met de Aboriginals. In Bairnsdale gaan we langs een cultural center om wat van de abo cultuur op te snuiven. Wun’s interesse en later obsessie gaat uit naar: de Boomerang. Helaas zijn de Aboriginals niet opgewassen tegen ons nieuwsgierig geweld en kunnen ze op dit moment van de dag geen rondleiding aanbieden. Ze vragen ons 1 uur later terug te komen. In Paynesville zelf slagen we er in de tussentijd in om mooie authentieke?? Boomerangs op de kop te tikken. We moeten maar aannemen dat een aboriginal ook daadwerkelijk de tekeningen zelf gemaakt en geschilderd heeft. Helaas konden we het niet navragen, want wanneer we terugkeren naar de culture-center blijkt dat er geen aboriginal beschikbaar is om ons de tour te geven. Zonder culturele verlichting, maar MET mooie boomerangs verlaten we Bairnsdale.

Op naar Philip Island, een eiland ten zuiden van Melbourne (d.m.v. een brug verbonden met het vaste land) dat bekend staat om de little blue pinguïns die iedere avond tijdens zonsondergang na een dagje volvreten in zee aan land komen. Naast dat deze beestjes het gevaar (roofvogels) moeten trotseren om over het open strand de duinen in te rennen waar hun nestjes zijn, zijn er iedere avond ook nog een paar honderd mensen die ze aan staan te gapen hoe ze dat doen. Al met al een pretty scary experience voor de pinguïns. Maar gelukkig heeft de company die de tours verzorgt een strenge regel: er mag NIET gefotografeerd worden, zelfs niet zonder flits en er mogen ook geen videofilms gemaakt worden….yeah right! Er werd streng gecontroleerd door rangers en zelfs familie kiekjes waren uit den boze. De uitdaging om een controlerende ranger te fotograferen werd bijna leuker dan de pinguïns….nee dat is niet waar, maar uiteraard hebben we die nare rangers ook even op de foto gezet. De pinguïns waren super schattig, ze kwamen in kleine groepjes aan op het strand. Het duurde steeds even voordat ze het lef hadden om het strand over te steken. Dus een hoop back and forth tussen de zee en het strand voordat ze echt de oversteek maakten naar de duinen. Het toegestroomde publiek leefde erg mee, en een grote ‘aaawwwwwwhhh’ klonk als een groep pinguïnnetjes het halverwege het strand te eng vond en weer terug de zee in rende... Ook dit is vastgelegd op video (al was het alleen maar om die rangers te jennen)…

Bedankt voor alle leuke reacties!! Altijd leuk om wat van jullie te horen!!

 Tot de volgende keer maar weer!!