Who wants to take the Irukandji challenge??

Na de Wallaman Falls (die hoge) zijn we richting de Whit Sunday eilandengroep gereden. We kregen al snel te horen dat we Whitsunday island met de Hill inlet lookout en Whithaven beach niet mochten missen. Dus hebben we dezelfde dag meteen een tour geboekt om die plekken uit te checken. Met een grote gele speedboat gingen we naar de eerste lokatie; het reef bij Border island. Hier konden we lekker rondsnorkelen gehuld in onze ‘sexy’ stinger suits .Dit waren de (apen)pakjes die je aan moet om te voorkomen dat je door dodelijke 1,5 cm kwallen wordt gestoken. Deze suits waren geheel optioneel en wie wilde kon ook zonder het diepe in. (“Who wants to take the Irukandji challenge??” vroeg de tourguide…. Wij  niet in ieder geval…). Opnieuw veel leven onder water gespot en het (soft) rif was erg mooi. Vervolgens vertrokken we naar Whitsunday island (het grootste eiland van de Whit Sundays eilanden groep). Na een bushwalk kwamen we bij Hill inlet lookout en daar hadden we echt een fantastisch uitzicht over (je raadt het al) Hill inlet en het beroemde Whitehaven beach.  Dit is de plek waar een rivier vanaf het eiland uitmondt in de zee en die doet dat op een nogal mooie manier. Ook het befaamde strand was er witter dan wit en de zee blauwer dan blauw. Vandaar dat busladingen toeristen daar boven op de heuvel veel plaatjes staan te schieten. Als je goed in het water keek kon je de schimmen van de baby stingrays zien (hulde aan Steve Irwin) die in het warme ondiepe water lagen te dobberen. Beneden aangekomen stapten we het strand op en het witte zand (99,8% silica zand) voelde heerlijk zacht aan je voeten en het grappige was dat het piepte als je erop liep. In het ondiepe water waren ook kleine haaien te zien die ook van het prachtige strand kwamen genieten.  Vervolgens gingen we per boot naar het zuidelijke deel van Whithaven beach. Onderweg kwamen we veel vissersboten tegen, sommige deden het niet zeer onverdienstelijk. Aangekomen op het zuidelijkdeel kregen we een heerlijke lunch (all u can eat, hoe kan het ook anders) en konden we languit  chillen in het piepende witte zand. Na een uurtje luieren eten en in het zand rollen (Wun) klommen we opnieuw op de boot om rondom Whitsunday island terug te keren naar de thuishaven in het plaatsje Airlie beach.

Op de camping doken we nog even het zwembad in en tot grote vreugde van Wun had dit zwembad een……. Glijbaan! Uiteraard moesten daar wat gekke foto’s gemaakt worden, zowel onder als boven water!

De volgende dag vertrokken we naar Agnes Water een backpackers dorpje langs de kust, waar je goed kon leren surfen volgens de ‘Eenzame planeet’. Wun bleek, zoals gewoonlijk met alle sportieve dingen, een natuur talent. Lisette had duidelijk veel meer aanmoedigingen nodig (Paddle, paddle… paddle some more!!’) en maar fracties van seconden op dat surfboard kon blijven staan (lees: flikkerde er elke keer weer vanaf). Toch is er hard doorgebikkeld en is de basis gelegd voor verdere waterplank activiteiten! Moe gestreden en met spierpijn in het vooruitzicht verlaten we Agnes Water en zetten koers naar de gold Coast en Fraser Island.

Fraser Island is het grootste zandeiland ter wereld en was, volgens onze reisbijbel, een trip meer dan waard. Op onze favoriete camping Australiana boekten we een day-tour om het eiland te zien. Met de veerboot werden we overgebracht naar Fraser Island en hier werden we met de tourbus rondgeleid. Deze niet overbodig  4WD uitgeruste bus bracht ons langs de bezienswaardigheden.  De busritjes waren alles behalve comfortabel. De seatbelt was verplicht, zodat je niet bij elke hobbel het dak een zoentje gaf… Wun nog steeds zonder de zee-benen van Bert, heeft weer gretig gebruik gemaakt van de motion sickness pillen en gelukkig met succes.

Vanwege de gevaarlijke zandbanken en stromingen rond het eiland zijn er verschillende schepen gesneuveld. Met de bus worden we naar het schip de Maheno gebracht wat op het strand is aangespoeld. Fraser Island is een soort van waterzuiveringsinstalatie. De duinen filteren het water waardoor er zoetwatermeren in de duinen ontstaan. Hier hebben we dan ook lekker in liggen poedelen zoals bij Eli Creek waar het zoete water de zee in stroomt.  Vervolgens moesten we opnieuw de bus in het hele eind terug. Maar gelukkig was daar onze redder in nood. Een piloot kwam aan boord van de bus om te vragen of er mensen met het vliegtuig naar de lunch wilde gaan! Wij hadden daar wel oren naar; sneller bij de lunch, en het skippen van een bumpy busride! Count us in! Zo gezegd zo gedaan, voor we het wisten stegen we op en vlogen we over de kust van Fraser Island! En als klap op de vuurpijl zagen we onze tourbus in het klein over de weg ploegen! Briljant!  We kregen een rondvlucht over het eiland en met een smooth landing waren we op de lunch locatie (Dit keer gaan we niet verder in op de lunch, maar hij was goed en all you can eat, goodie!).  Als laatste op het programma stond een duik in het zoetwatermeer lake Mackenzie, dat van de regen afhankelijk is voor de wateraanvoer. De weergoden hadden die dag gekozen om het water niveau weer wat  te verhogen en het stroomde dus van de regen. Dat kon ons uiteraard niet tegen houden om een duikje te nemen in het blauwe water. Het was in het water zelfs beter uit te houden dan op het land. Na een koude douche keerden we huiswaarts en daar aangekomen konden we gelukkig een warme douche nemen op de favoriete campsite! Moe en tevreden in onze campervan gedoken..